czyli o Malcie, Gozo i Comino okiem Polaka zafascynowanego tymi wyspami
Podczas tegorocznego wyjazdu, praktycznie codziennie, mieliśmy jeden stały punkt programu – wyjście na plażę. I choć za każdym razem próbowaliśmy się zmobilizować, żeby z domu wyjść jak najwcześniej, to zwykle wychodziło tak, że udało nam się nad wodę dotrzeć dopiero w okolicach południa.
Tydzień temu korzystając z długiego weekendu wybraliśmy się z Martą w góry. Schodząc sobie z Babiej w stronę Markowych Szczawin spojrzałem pod nogi i zobaczyłem prawie maltański krajobraz: słońce, skały i brunatno-czerwona ziemia.
Ehh… żeby na Malcie jeszcze były góry i lasy…
Oglądając niedawno reklamę Coca-Coli, w której pokazana jest droga jaką to niby odbywa butelka w automacie zanim trafi w nasze ręce, przypomniały mi się automaty z napojami na Malcie.
Wszystko zaczęło się od tego, że pewnego dnia pojechałem do Birgu zrobić kilka zdjęć dgħajs przycumowanych przy pomoście oraz pomnika, który stoi przed kościołem.
Kilka lata temu zapytany przez kogoś o drzewa na Malcie odpowiedziałem, że ich tam prawie nie ma, a te które tam są rosną głównie w ogrodach i skwerach.
Podobne zdanie miałem o całej maltańskiej przyrodzie, którą znałem wtedy tylko z wakacyjnych wyjazdów, gdy w lipcu i sierpniu prawie cała roślinność zamiera z braku wody.